کد مطلب:150211 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
ترس از مرگ، مانع انتخاب آزاد
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و صلوات بر سیدالشهداء و اولاد و اصحاب آن حضرت كه معنی دیندار ماندن را در همه زمانها به ما آموختند.
«و الحمد لله الذی جعل فی قلوبنا محبة الحسین علیه السلام»
كربلا برای ما به اندازه ی هوشیاری مان پیام دارد، همچنانكه هر كس به اندازه ای كه از خود آزاد شده باشد و در طلب درجه ای برتر از وجود برآید، از قرآن بهره بیشتری می گیرد. كربلا و نهضت امام حسین علیه السلام نیز همین طور است، چرا كه كربلا همچون قرآن بطن ها دارد. هر كس رسیده باشد به این كه نباید به زندگی سرد و محدود و غریزی این دنیا دل ببندد و این سؤال برای او وجود داشته باشد كه ماورای این زندگی چه چیزی را باید انتخاب كنم تا زندگیم به پوچی و فرسودگی نیفتد، حتما امام علیه السلام را به عنوان كسی كه زندگی او را در تمام دوران حیاتش معنی می كند، خواهد شناخت، و نمی تواند از امام روی برتابد.
زوایای نگاه به نهضت امام حسین علیه السلام به اندازه زوایای مقامات روحی و معنوی انسان است. به قول یكی از اندیشمندان: «موهای بدن انسان را می توان شمارش كرد ولی احساسات و احوالات انسان از موهای بدنش بیشتر است و زوایای كربلا از زوایای احوالات انسان كامل است. هر كس باید گمشده خودش را در كربلا بیابد، تا خودش را از گمشدگی نجات دهد. این جاست كه ما از یكی از زاویه های كربلا به كربلا می نگریم و آن نگاه به كربلا از زاویه توجه به
فرهنگ اموی، و مقابله امام با این فرهنگ است. تا ان شاء الله از این طریق هم، به بركت هایی كه لازم است دست یابیم.
در زیارت عاشورا لعنت را اول بر كسانی می فرستید كه اولین ظلم ها را به فرهنگ اهل بیت كردند. یعنی شناخت فرهنگ امویان برای شناختن نهضت حضرت و شناخت خودمان از دشمن، لازم است. نگاه به شرایطی كه امام در آن شرایط نهضت شان را شروع كردند، نگاه به شرایطی است كه می خواهد انسانیت هر انسانی را در هر زمانی بدزدد. اگر امروز ما گاهی خود را سرد و بی محتوا و سرخورده و افسرده می یابیم ریشه اش را باید در فرهنگی بدانیم كه در آن فرهنگ نشاط روحی فروكش كرده است، و اگر ریشه این سردی و بی ثمری را در حیات مان بشناسیم، دعوت حسینی و نهضت حسینی و شور حسینی بهترین غذای جان ما خواهد بود.
سلام و صلوات بر سیدالشهداء و اولاد و اصحاب آن حضرت كه معنی دیندار ماندن را در همه زمانها به ما آموختند.
«و الحمد لله الذی جعل فی قلوبنا محبة الحسین علیه السلام»
كربلا برای ما به اندازه ی هوشیاری مان پیام دارد، همچنانكه هر كس به اندازه ای كه از خود آزاد شده باشد و در طلب درجه ای برتر از وجود برآید، از قرآن بهره بیشتری می گیرد. كربلا و نهضت امام حسین علیه السلام نیز همین طور است، چرا كه كربلا همچون قرآن بطن ها دارد. هر كس رسیده باشد به این كه نباید به زندگی سرد و محدود و غریزی این دنیا دل ببندد و این سؤال برای او وجود داشته باشد كه ماورای این زندگی چه چیزی را باید انتخاب كنم تا زندگیم به پوچی و فرسودگی نیفتد، حتما امام علیه السلام را به عنوان كسی كه زندگی او را در تمام دوران حیاتش معنی می كند، خواهد شناخت، و نمی تواند از امام روی برتابد.
زوایای نگاه به نهضت امام حسین علیه السلام به اندازه زوایای مقامات روحی و معنوی انسان است. به قول یكی از اندیشمندان: «موهای بدن انسان را می توان شمارش كرد ولی احساسات و احوالات انسان از موهای بدنش بیشتر است و زوایای كربلا از زوایای احوالات انسان كامل است. هر كس باید گمشده خودش را در كربلا بیابد، تا خودش را از گمشدگی نجات دهد. این جاست كه ما از یكی از زاویه های كربلا به كربلا می نگریم و آن نگاه به كربلا از زاویه توجه به
فرهنگ اموی، و مقابله امام با این فرهنگ است. تا ان شاء الله از این طریق هم، به بركت هایی كه لازم است دست یابیم.
در زیارت عاشورا لعنت را اول بر كسانی می فرستید كه اولین ظلم ها را به فرهنگ اهل بیت كردند. یعنی شناخت فرهنگ امویان برای شناختن نهضت حضرت و شناخت خودمان از دشمن، لازم است. نگاه به شرایطی كه امام در آن شرایط نهضت شان را شروع كردند، نگاه به شرایطی است كه می خواهد انسانیت هر انسانی را در هر زمانی بدزدد. اگر امروز ما گاهی خود را سرد و بی محتوا و سرخورده و افسرده می یابیم ریشه اش را باید در فرهنگی بدانیم كه در آن فرهنگ نشاط روحی فروكش كرده است، و اگر ریشه این سردی و بی ثمری را در حیات مان بشناسیم، دعوت حسینی و نهضت حسینی و شور حسینی بهترین غذای جان ما خواهد بود.